Latest Blog Post

Gümüş ve Gece

New York o gece durmuyordu.
Gökdelenlerin ışıkları gökyüzüne tırmanıyor, sarhoş kahkahalar caddelere dökülüyordu.
Ama bütün şehir durabilirdi —
çünkü o, yürüyordu.

Gümüş elbisesi, şehrin tüm ışıklarını kıskandırıyordu.
Derin göğüs dekoltesi, bakışlarımı değil, irademi esir almıştı.
Ve o, bunun farkındaydı.
Her adımında kalçaları değil, bütün Manhattan’ı sallıyordu.

Bir çatı barda buluştuk.
Arkamızda Hudson’ın siyah suları,
önümüzde gökyüzüne çakılıp kalmış neon tabelalar…
O, kadehini kaldırdı, dudaklarının kenarında alaycı bir kıvrım:
“Beni buradan çıkaracak mısın, yoksa sadece bakacak mısın?”
O an New York’un tüm gürültüsü sustu.

Elini tuttum, dar bir sokaktan yürüdük.
Ayakkabılarımızın sesi taş duvarlara çarpıp yankılanıyordu.
Bir otel kapısından içeri girdiğimizde,
lobideki piyanonun notaları bile bakışlarımızın gerilimine dayanamadı.

Odaya girdiğimizde gümüş elbisesi yavaşça yere düştü.
Şehrin ışıkları, perdeden sızarak tenine vurdu.
Ve ben, o ışıkların her kıvrımını takip ettim.
New York’ta o gece, tek bir cadde açıktı:
boynundan kalçalarına uzanan o caddenin adı zevkti.

Yaklaştım.
Parmak uçlarım, omuz başlarından süzülen sıcaklığı avuçladı.
Göğüsleri, nefesinin ritmine uyumlu bir şekilde yükselip alçalıyordu.
Onun her nefesi, bana ait olduğunu hatırlatan bir mühür gibiydi.
Gözleri, meydan okur gibi bakarken,
dudaklarının kenarı “devam et” diye fısıldıyordu.
Ve ben, New York’un kalabalığını unutup,
bütün şehri onun teninde haritalandırmaya başladım.

Dizlerimin üzerindeydim artık,
elbiseden özgür kalan bacaklarının arasında…
Teninin kokusu, dışarıdaki yağmurun kokusuyla karışıyordu.
Pencereden aşağıya baktım;
binlerce ışık yanıp sönüyordu,
ama benim tek ışığım o an karşımdaydı.
Ellerim, onu bir şehir gibi sahipleniyor,
dudaklarım, en karanlık sokaklarına giriyordu.
o gece New York uyumayacaktı.