Latest Blog Post

2

Nie wiem, kto zamawia pizzę do pięciogwiazdkowej restauracji, ale ona zamówiła. Spośród tylu krzykliwych nazw w karcie dań chciała parzącego kartonu z ciągnącym się serem i kolesia w okularach, który nie mówi zbyt wiele.

No to przyszedłem. Z pizzą i bez przyszłości. Nie wiedząc, że mam przed sobą kogoś bez przeszłości.

I w sumie wszystko się zaczęło, kiedy powiedziała - ChodźDo parku.
Z tą pizzą, z wielkim kartonem, który spadał mi z kolan, bo nie wiedziałem, co robić z rękami. Ona mówiła, mówiła tyle, że głowa robiła mi się ciężka.

Potem wyleciałem z roboty – może za to, że z nią poszedłem.
Może za to, że się spóźniłem.
Może za to, że nie chciałem wracać.

Następnego dnia spróbowałem szczęścia tam, gdzie w karcie dań było więcej niż składników na pizzy, ale ona nie umiała się w tym odnaleźć. Tak w 24 godziny z dostawcy pizzy awansowałem na kucharza...
Nowa kuchnia.
Nowa praca.
Nowe ciuchy, bo szef lubi się czepiać...😈
Pomogła mi.
Wybierała.
Kupowała.
A ja, jak debil, odwdzięczyłem się skórzaną kiecką i koronkową bielizną.
Nie wiem, czy w podzięce, czy w podrywie... I pomyślałem, że może dam jej komplet kluczy do mojej kawalerki... Nie mam psa ani kota... Ale jej obecność wystarczy, od czasu do czasu. W końcu, jestem samotnikiem, trochę introwertycznym, bez wyczucia do kobiet... I prezentów.

Może razem zamieszkamy. Niezobowiązująco... Jak para studentów, co mają więcej tajemnic niż mebli. Wczoraj była whisky.
Z grubych kubków, bo kieliszków brak.
I ta whisky…
To ona zrobiła swoje.
Osiemnaście lat życia rozlało się jak woda po podłodze, jak sos z przeciekającego kartonu.
Już nie było mądrych słów.
Była prawda.
I blizny.
I ciche „zostań”, którego nie wypowiedzieliśmy, ale oboje je słyszeliśmy.

kiedy wsiadłem z nią na motor,
usłyszałem znajomy dźwięk –
ten sam, co zawsze, gdy uciekam przed przeszłością.
Motocykle, auta, rock w słuchawkach –
to mój ratunek,
sposób na to, by nie czuć.
Dla niej?
Jeszcze nie wiem.